UĞURSUZLUK                 

Burada horozlar hep zamansız ötüyor.

Zamansız öten horozun başını keserlerdi eskiden.

Uğursuzluğu zamansızlıkta arayıp, kuş beyinli bir horozun üzerine yıkmak ne kadar kolay.

Aslında uğuru da uğursuzluğu da biz var ediyoruz. Kendimize ayna tutmak yerine aynaları kırmayı tercih ediyoruz.  Oysa bir ayna kırmak tam yedi yıl uğursuzluğa işarettir; öyle demiş atalar.

Bir de 13’ün uğursuzluğuna inanmak var. Hele bir de 13 cumaya denk düşerse  öldüm Allah iflah olmaz kişi.

13 sayısını atlayarak 14 gelir mi? 13’ün yerine ne koyacağız... 12, 12, 14 mü diyeceğiz?

Biz 13 demesek de o illa ki yerinde duracak.

Hep bir günah keçisi aramak zorundayız öyle mi? Keçinin suçu olsa da olmasa da fark etmez. Biz günahlarımızdan arınacağız.

Günlerin, sayıların ve bilcümle hayvanların uğursuzluğuna inanmak yerine kendimizi, yani düşüncemizi değiştirmeye kalkışmak daha doğru olmaz mı? Düşünce şekli değişirse , yaşam biçimi de değişir. Yaşamın kaliteli olabilmesi için içimizdeki uğursuzluğu söküp atmalıyız…   09.12.2013

Aysel Yenidoğanay

EYLÜL

EYLÜL…

Eylül…

Günün gong sesiyle eşitlendiği saatlerdeyim. Kırk yaşım saniyelerle akıp gidiyor. Sarı bir hüzün kaplıyor içimi. Yarı sararmış yaprakların can çekişimini yaşıyorum. Tanımsız bir boşluk dolanıyor yürek evimde… Kızım, kimbilir hangi rüyanın –düşün- beşiğinde sallanıyordur şimdi. Kocam –arkadaşım, sevgilim- bana sarılmışlığın erinciyle dalmış uykuya. Usulca sıyrılıyorum o kollardan. Mutfağa gidip su içiyorum. Midem kazınıyor. Bir şeyler yemek için dolabı açıyorum. Vazgeçiyorum sonra. Oturma odasına yöneliyorum. Işığı yakmadan oturuyorum bir süre. Bir baykuş ötüyor uğurlu sesiyle. (Bu sevimli yaratıkların uğursuzluğuna inanmak hangi mantıkla açıklanabilir?) Ağustos böceklerinin neden ötmediğini düşünüyorum. Bir sivrisinek vızıltısı anımsatıyor bana: Eylül yarılamış kendini, beni de yaralamış…

Eylül…

Doğanın renk değişimiyle yeni doğumlara kucak açan ölümün diğer adı. Acıyla sevincin iç içe örüldüğü uzun bir yolun başlangıcı…

Kırk yaşımı alıp uzun yolculuklara çıkma zamanıdır. Sarı bir hüzün doldurmalıyım çantanın birine, diğerine sevinçler, umutlar… Aşk yüreğimde kalmalı, eylemler yedeğimde. Onsekiz yaşım tutturmalı: Ben de geleceğim! –Gençlik bardakta unutulmuş soğuk çay gibi, sıcaklığının tadına varmadan uçup gitti.- Şu an onunla yolculuğa çıkmak tehlikeli.

Yirmibir yaşımdan kısa bir süre önce ‘darbe’ çaldı kapıyı: Kitaplarını, umutlarını, düşlerini ve düşüncelerini ver de öyle çık yola! Düşlerimi ayışığına sarmaladım. Karanlığa savurdum düşüncelerimi. Ve teslim ettim kitaplarımı eylülcülere… Umut, avuçlarımda filizlenen karanfil; her mevsim açmayı öğrendi…

Işığı yakıyorum. Kaç gündür elimin altında olup da okumaya fırsat bulamadığım – ya da kendimi sarı hüzün yolculuğuna uğurladığım için- bir dergiyi (Varlık, eylül 2000) karıştırmaya başlıyorum. Gelişigüzel bakıyorum başlıklara. Hızlı hızlı atlıyorum sayfaları. Ve başa dönüyorum yeniden. Gece şafakla kucaklaşmak üzere. Bense “Selin’le Yolculuklar”a çıkmışım…

“Yaprakların inanılmaz güzel renklerde kızarıp sararak eşlik ettiği sonbaharın sunduğu lezzetli olgunluğu, bütün bir yılın en bilge saati olarak algılayıp keyfini çatmak varken, insanların büyük bir kısmının Sonyaz bunalımı yaşamasını bir türlü kavrayamazdım.” (1) tümcesine takılıp kalmışım. Ve arkasından gelen “yaşlanma korkusu” tanımı…

Gerçekten yaşlanma korkusu muydu eylülle hüznümü bütünleştiren? Sonyazı doyasıya yaşayamamın nedeni bu muydu? Hayır, yaşlanmak korkutmuyor beni. “Semboller dünyasındaki korku ve endişeler”i (2) eylülün suçudur, deyip kaçış yoluna da gitmiyorum. Yapmak istediğim onca şey varken, yaşamın içindeki dayatmalardan korkuyorum. Yazdıklarımın ve yazacaklarımın havada asılı duran baloncuklara dönüşmesinden ve an gelip onların sönmesinden korkuyorum. Eylülün postal izleri duruyor kitaplarımda. “F Tipi” yaşamın ayak seslerini duyuyorum. Umutla umutsuzluğun arasında sıkışıp kalmışım. Sonyazın bu ilk ayı, kendi doğum günümün sembolü olmaktan çok, taptaze filizlerin ezildiği, “asmayalım da besleyelim mi” lerin çoğaldığı sürek avının başlangıcını çağrıştırıyor. Ve en önemlisi toplumsal edilginlikten korkuyorum…

Şafağın koynuna girdi gece: Merhaba yeni yaşım!

Ay solgun bir çiçeği andırıyor: Hoşça kal umutsuzluk…

Eylülü söküp atamam ömrümden. Ama onu sevmeyi öğrenebilirim…20 eylül 2000 

(  20 eylül 2000'de öyle hissediyordum şimdi de öyle...)

(1-2) Buket Uzuner’in “Selin’le Yolculuklar”

Yazısından.(Varlık, eylül 2000)

DÖRT YÜREK

DÖRT YÜREK

 “sızlayan yerinden sevmeye başlamalı insanı”*1

Gözle görünmez yürek sızısı

Bileyli bir bıçak varken ucunda

Tarih not düşer dostlar sayfasına

Masum değildir hiçbir cellât

-Önüm

       arkam

           sağım

               solum

                  sobeeeeee-

İpimi kendim çekerim Ayfer

Kanayan yerimden öp beni…

                                                        

      “geç buldum çabuk kaybettim” *2

“Zaman” dedi bilici

Acıları öğütür çarkında

“Buldum” dediğin yoktur aslında

Ve ölüm değildir sınırları ayıran

-Saklanmayan ebe-

Söz dinlemez sevgi delisi bir yürek

Hicran olsa da hayat ona

Yetiş ey Ayfer yetiş

Sızlayan yerimden sev beni

“acılı günler gördüm
sığdıramam bir tek günü bir koca yıla”* 3

Kan gövdeyi götürüyorken

Kanadı kırık kuşlar

Can çekişir yüreğimde

Acılar biriktirmiş ömrüm

Aynalar saklayamaz gizimi

Mevlana şekeridir çocukluğumun bayramları

Babaannemin beyaz bir mendille sardığı

Yıllar silemedi genzimi yakan o unlu tadı

Ellerin babaannem kokuyor Sema

Kırık kanadımdan öp beni

“ille de dostun gülü yaralar beni”* 4

Alanlar çağırır beni

Halaya durur

Sandık kokulu beyaz mendilim

Emek ve ekmek kavgasında

Çoğalmak yolculuktur umuda

Şekillenir çocuklarımızın geleceği

Başkaldırının soylu eyleminde

Yürek avına çıkar

Başlı sokakların paslı gövdeleri

Geçit vermez insan seli

Yine de korkarım

Suyun başını tutanlardan

Ve yılan olup sinsice sokanlardan

Hesabım kalmamıştır yarına

Bedeli ödenmiştir yaşamımın

Halkıma olan borcum bitmez

Dostlarım alacaklıdır benden

Kalemim kurşundur

Hem yazar hem yaralar

Gül atmaya kıyamam Sema

Kan damlayan dikenimden sev beni

            “el amor”  *5

Her aşk kendi masalını yaratır

Ve ‘miş’li bir söylenceye dönüşür zamanla

Bir gecelik mutluluk bir ömrü karşılamalı

Aşk/

Her zaman ve daima aşk...

İshak kuşu acılı öter ilkyazda

Eşini arayan bir ceylan takip eder onu

Ve çıldıran doğanın tam ortasında

Susmasın hiç yüreğinin şarkıları İlkay

Kırık yüreğimin ilkyazı ol

Üşüyen ruhumdan öp beni

“darbenin kayıp kuşakları”*6

      Nedir beklediğim zamandan

Yorgun telaşlarda geçen günler

Gülüşü çalınmış çocukluğum

Bedeli darbeyle ödenmiş gençliğim

Ve anne eli değmemiş saçlarım yok artık

“Manuela” çalıyor yine

Masumiyetimizi arıyoruz romantik bir ezgide

Cellâdın suçu yok aslında

 “Büyüdük ve kirlendi dünya”

Doluyduk/deliydik

Doru atlar şahlanırdı can damarımızda

Nehirler çağlardı yatağımızda

Ve göremedik büyüdüğümüzü

Geç kaldık ertelenmiş yarınlara

Kendimize geç/kızıl karanfillere geç

Kaçak bir sevdayı

Büyütürken yürek ormanında

Her an her yerden geyik çıkabilir

Özgürlük ellerimizde tutsak kaldı İlkay

Çağlayan gözlerimden sev beni

“ben suyumu kazandım da içtim”*7

Gerçek göründüğü gibi değildir her zaman

Gerçek yaşadığımdır/yaşadığındır

Yaşadığının yansımasıdır

Ve yaşamak için yaşatmak gerek

Kaybolmuş bir kentte

Geçmişine ait izler arayan

Adı kayıtlardan silinmiş biriyim

Yüreğimi kanatır çakırdikenleri

İhanet yaralar beni

Dağlar büyür içimde

Kargalar nöbette

Yeminim yoktur dört kitap üzerine

Yüreğim aynadır sözüme ışık tutan

Kirliliğe/

                Kirlenmişliğe/

                       kirletilmişliğe inat

      Kirlenmemiş sular ararım

Umut filizlenir mi kurumuş dalda

Uzattım ellerimi

“Sen de bırakıp gitme ne olur” özlem

Tükenen umudumdan öp beni

“bir nehir ki ömrüm/

gitsem ayrılık olur, kalsam çöl”*8

Yaralıyım

Cellâtlar susar beni

Cellâtlar ve cellâtlara yüz sürenler

Yaralıyım

Kara kaplı kitapların karası düşmüş ömrüme

Gitsem arananlar listesinde olurum

Kalsam karanlık

Sızılı bir ırmak akar içimde özlem

Kendi yaramı kendim kazırım

Taşan ırmağın gözesinden sev beni

turunç kokulu bir kentte dört yürek*9

sızılı bir yüreğin gözlerinden öptüler

      Bahar geldi mi bu kente

Turunç çiçeği kokar sokaklar

Çıldırır kenti ikiye bölen nehir

Geçit vermez Karşıyaka

Kirletilmiş yaşamın içinde

Kirlenmemiş ellerle

İnşa ederler köprüleri dört yürek

Diner sızısı yaralarımın

Çoğalırım dost bakışlarda

Gülmeye başlar yüreğimin gözleri

“uğurlama”*10

Uzun yolculuklara çıkma zamanıdır

Sığmaz bavullara taşıdığım sevgi

Gözlerimin yangınına bakmayın siz

Nice ateşlerden çıkıp gelmişim

Tarih not düşer dostlar sayfasına

Korkmak yok artık

Suyun başını tutanlardan

Ve elektriği meme başlarından akıtanlardan

Hesabım kalmaz yarına

Sormak gerek cellâtlara

Cellâtlara sormak gerek

Sor-mak ge-rek cel-lat-la-ra

Kiralık katillerden var mı farkınız

Ve nasıl uyur koynunuzda karılarınız

Ebeyiz şimdi hepimiz yaşam kavgasında

Savrulur yüreklerimiz

Sürgünlüğün kıyılarına

Turunç kokulu bir kenti

Ve sevdayı beşe bölen bir nehri bırakıyorum size

Türkülerle uğurlayın beni

Gülüşleriniz asılı kalsın yüzümde

Kurumuş topraklara can veren

Yüreğinizden öpüyorum

Dipnot:

*1-İclal Aydın

*2-Şarkı Sözü

*3-H. Hüseyin Korkmazgil

*4-Pir Sultan Abdal

*5-Julio İglesias Şarkısı

*6-İlkay Tuna

*7-Cem Karaca Şarkısı

*8-Tuncay Akdoğan

*9-Aysel Yenidoğanay Gökçelik

*10-Grup Yorum Şarkısı

"ÖLMEK NE GARİP ŞEY ANNE" /JÜLİDE

“ÖLMEK NE GARİP ŞEY ANNE”

                                                                                            - JÜLİDE’YE-

Hayatın anlamını çözmeye çalıştıkça içinden çıkılmaz bir hal alıyor.

Ölüm örneğin…

Ölüm bir sır.

İçinden çıkılmaz bir labirent…

Hiç akılda yokken… Olmadık bir anda çıkıp gelen… Ve de güle oynaya gidilen…

Daha yapılacak onca iş varken. Gezip görülecek onca yer varken…

Çocuklar büyütülecek örneğin… Askere gidecek büyük oğlan… Kız gelin edilecek. Liseyi bitirecek ortancası… Ve tabii torunlar…

Jülide, kızlarımın halası, benim arkadaşım… Henüz 37 yaşında… Hayata doyamadan veda etti bu dünyaya…

Hem de hiçbir şeyi yokken… Hasta değildi yani. Kiloluydu. Giydiğini yakıştırırdı. En zayıflar bile imrenirdi tarzına…

Liseyi bitirir bitirmez evlendi aşık olduğu adamla… Yirmibeşine geldiğinde üç çocuk sahibiydi. Çocukluk aşkını doya doya yaşayamadan çocuklarıyla birlikte büyüyordu.

Zaman acımasız; doğum sonrası kilolarından kurtulamamıştı. Çocukluk aşkı; çocuklarının babası ihanet ediyordu ona…  İlk düş kırıklığı…

Spor salonlarına yazıldı… Yürüyüşlere başladı. Destek göreceği yerde psikolojik baskıya maruz kalıyordu: “sen zayıflayamazsın, iraden zayıf !”

Daha çok hırslanıyordu. Haftası geçmeden yeni bir diyete başlıyordu. Günlerce aç kalıyordu, yine de kilo veremiyordu… Zamana yaymak yerine kısa sürede kilo vermek istiyordu. Herkese gösterecekti nasıl zayıfladığını.

Kilo veremediği gibi, yanlış uygulamalar yüzünden daha da kilo aldı.

İlk zamanlar bunu pek sorun etmiyordu. Cıvıl cıvıl hayat doluydu. İçindeki çocuk her zaman afacan ve şen şakrak.

Şahane yemekler yapar, şahane sofralar kurar, şahane misafir ağırlardı… “Benim” diyen “en kral” erkek sürücülere taş çıkartırdı: Şahane araba kullanırdı. Adana’dan Muğla’ya 13 saatte gelmişti. Üniversite kazanan komşu kızını Adana’dan Trabzon’a götürmüştü.

Dilinde türküler, yüreğinde ölü bir sevda taşıyordu son zamanlarda. “Ben bu adamdan boşanırım” diyordu. Maddi durumu iyiydi ama yapamadı. Çocukları büktü boynunu.” Birkaç yıl daha sıkayım dişimi” diyordu.

Gülen gözlerinde hüzün saklıyordu.

Nisan ayında yeni aldıkları eve taşındılar. Keyfine göre dayayıp döşedi. “bu ev size uğur getirsin” demiştim.  “Umarım  aşkınla aranız düzelir.”  

“Ben zayıflamadan düzelmez” demişti.  Midesini küçültmeğe karar vermiş.

Ameliyata girmeden önce konuştum onunla. Cıvıl cıvıldı sesi. İnanmış, mutlu…

İkinci gün tekrar konuştum, iyi geliyordu sesi. Üçüncü gün biraz yorgun… Ve sonra hiç duyamadım sesini… Komaya girmiş. Dördüncü gün uyutmuşlar ve aynı gece  Kozan’dan Adana’daki bir hastaneye nakletmişler. Beşinci gün bir başka hastaneye, hiç uyanmadan… Yedinci günün sabahı veda etmiş hayata…

“Toprak olmak ne garip şey anne.”

Evet, “toprak olmak!”  Toprak  altına gönderdiğimiz o gencecik bedenin suçlusu biziz. Toplum olarak bize dayatılana karşı çıkmadığımız için. “XL” olarak verilen kıyafetlerin aslında “L”   dahi olmadığını bildiğimiz halde sustuk. Televizyonda “sıfır beden” oyuncu ve mankenlere bakıp bakıp iç geçirdik. Güzellik salonlarından çıkmayan kadınlarla bir tuttuk kendimizi. En tanınmış diyet uzmanlarının adlarını şıp diye biliyorduk. Filancanın diyeti, falancanın zayıflama sırrı başucu kaynaklarımızdı.

Sistemin dayattığı bir pazardı bu ucu bucağı olmayan. Bir yanda zayıflama reçeteleri vereceksin diğer yanda gün boyu yemek programı sunacaksın. Bir yanda sağlıklı ve dengeli beslenme çığırtkanlığı yapacaksın diğer yanda “fast food” u devreye sokacaksın.

 Asgari ücretlinin açlık sınırında olduğu bir ülkede, sözlü ve yazılı basın aracılığıyla alay ediliyor. Dalga geçiliyor resmen. Savaş sınırımıza dayanmış biz hala zayıflama savaşındayız.

Jülide bu uğurda ölen ne ilktir ne de son. Şu bir ay içinde Jülide’den önce yakın çevremde “mide küçültme ameliyatı” ndan iki kişi öldü. Şu an bir genç kadınımız(henüz 27 yaşında bir çocuk annesi) dört haftadır komada. Yaşam savaşını kazanması için dua ediyoruz.

Jülide hayata doyamadı. Biz de ona doyamadık. Yapacak ne çok şeyi vardı. Umutları, düşleri “sıfır beden” nin içine hapsoldu.

Başka Jülideler ölmesin. Bedeniniz size aittir kadınlar. Sahip çıkın bedeninize. Sevin onu, şımartın. Erkekler için değil, kendiniz için yaşayın. Bir kadın erkeğiyle omuz omuza olduğu zaman eşittir. Mutludur o zaman. Lütfen bunun ayırdında olun…

Ölüm bir sır.

İçinden çıkılmaz bir labirent,

Sonrası sonsuz bir boşluk…

Seni hiçbir yerde aramıyorum Jülide, çünkü yüreğimdesin. Işıklar içinde yat . 18.09.13

                                                                          Aysel Yenidoğanay

.  

HAYAT KANKIRMIZI BİR GÜL

HAYAT KANKIRMIZI BİR GÜL

Hayat kankırmızı bir gül olarak sunulmuştur bize.

Dikensiz gül kanatsız bir kuşa benzer. Uçmak için kanada ihtiyacı varsa kuşun,  gülün de varlığını sürdürebilmesi için dikenlerinin olması şart.

Gülün güzelliğine vurulmayan var mıdır?

İlk  aşkın vazgeçilmezi.

Söylenmeyen, söylenemeyen binlerce sözcüğün dile gelmesi.

Sevgi simgesi. Anlamı şu: Seni  seviyorum ama koşullu. Dikenlerim var, canını acıtabilirim. Beni değiştirip dönüştürme. Olduğum gibi sev. Seni kanatabilirim. Gül bas yaraya…

Sevgi koşulsuzdur aslında. İllaki aşk, mantık yoktur kimyasında. Sevdiğimiz insanı olduğu gibi kabullenmek gerek, değiştirmeye kalkışmadan.

AMAAAAA… İşte kocaman bir ama… Canımızı yakıyorsa ve bunu hep yapıyorsa, her defasında yaraya gül basılmaz.

Can yakma yalnızca fiziksel şiddetle gerçekleşmez. Psikolojik şiddet (baskı) hepsinden daha acıtıcıdır.

Kişilik haklarına saldırı, yok sayma, onaylamama,  edilgen konuma getirme… Tüm bunlar gülü dalından koparıp solmaya mahkum etmektir.

Dikensiz bir hayatın içinde yol almak elbette güzel. Ne var ki hayat dikensiz değildir. Doğumdan ölüme kadar,bunun böyle olduğunu her birey bilir. Canımız yandıkça çığlık atarız, ağlarız belki. Şikayet ederiz, anlatırız birilerine. Bir şekilde tepkimizi gösteririz.

En acıtıcısı susmak! Susturulduğu için susmak. Korktuğu, korkutulduğu için susmak. Çığlık atarken yürek, dilin susması…

Susturulduğu için susmak! 

Her alanda  erkek egemen olduğu için susmak düşüyor kadının payına. Sustukça kadın olduğunu, birey olduğunu unutuyor. Kimliksiz ve kişiliksiz hiç’liye bürünüyor.

İçten içe kanarken yürek, günün birinde bir volkan patlıyor iç denizlerinde.  Ateş seline kapılıyor gülverenler. Aydınlık bir güne başlıyor kadın. Kankırmızı bir güle “merhaba” diyor …

Aysel Yenidoğanay         

“ANNE ŞAİRİ” AHMET ERHAN

         “ANNE ŞAİRİ”   AHMET ERHAN

“Gazetede gördüm üç satır yazıyla”

İnsan sevdiği bir şairi kaybettiğinde ne hisseder?

İlk tepki;  öldüğüne inanmamak. Sonra ağlama isteği. Boğazda kocaman bir düğüm… Karmaşık ruh hali… Şimdi şiirleri yetim mi kaldı? Duygusu… Yetim olabilirler ama öksüz değiller…. Biz varız… milyonlarcayız… Vesaire…vesaire …vesaire..

İnsan gazetede gördüğü üç satır yazıyla nerelere gider?

Doksanlı yılların başına….Yeni Adana gazetesinde sanat sayfası hazırladığım günlere…

Aylardan mayıs… Turunç ve portakal çiçeği kokuyor Adana…  1 Mayıs yaralı ceylan, yatar koynumuzda. Götürülenler yaksa da içimizi, günler çağırıyor bizi… “Anneler Günü” duruyor karşımızda. Sanat sayfasını ömrünü bize adayanlara ayırmak istedim.  Yazılar tamam. Sıra şiirlerde… O zamanlar şimdiki gibi internet yok. Ya antoloji karıştırılacak ya da kitaplıktaki şairlerin şiir kitapları dizilecek masaya… Birkaç şiir ayırdıktan sonra içime sinmeyen bir şeyler oldu. Dergileri karıştırmaya başladım. Ve sonra o şiiri gördüm; vuruldum. Uzun yıllar  yanımda taşıdım. Sonra yüreğime kazıdım…

Neden mi?

Önce şiir:

ANNE . .

Bırak kalsın masada ekmek 
testide su 
Ayna puslu, pencere camı kirli 
Bırak kalsın saçların dağınık, 
gözlerin uykulu. 
Saksıdaki çiçek susuz, kedi 
yalını bekler bir köşede 
Bırak kalsın meyve ağaçta, 
kırlangıç havada 
Dama düşen ince bir yaz yağmuru... 
Yoruldun artık, bütün gün 
didinip durdun 
Toprak bile, gök bile, deniz bile 
bir yerde yorulur. 
Bırak kalsın süpürge duvarda, 
sabun kovada 
Anne, gel yanıma otur.

(Ahmet Erhan)

 Şimdi nedeni:

Artık yanımda oturacak annem yoktu.

“Şairler akrabam olur” diyor Nisa Leyla. 

Doksanlı yılların başından beri benim en yakın akrabamdı AHMET ERHAN.  

Annemi kaybettiğimde de ağlayamamıştım.  Ve o günden sonra ölen birinin ardından ağlamıyorum. Biliyorum ki onlar bizimle yaşıyor.  Bir sözle, bir yazıyla, bir anıyla gelip bizi buluyorlar. Soframıza konuk oluyorlar.  Yüreğimizdeki yerleri hep sıcak kalıyor…

Uğurlar olsun sana anne şairi. “Bugünde ölmedin” biliyorum.

Turunç kokulu kent şiirlerini her mevsim rüzgarla savuracak sevenlerinin  yüreğine. 05.08.2013

Aysel Yenidoğanay

DENİZ YILDIZI

DENİZ YILDIZI

Çocukluğumdan beri Deniz Yıldızı’nın uğurlu olduğuna inandırmışım kendimi.

Karaya vuran ölü bir Deniz Yıldızı’nı boynuma asarsam, her dileğimin gerçekleşeceğini sanırdım.

Yıllarca bu umudu yüreğimde taşıyarak, gittiğim her sahil kentinde onu aradım. Yaşamımda olumsuz gelişen tüm olayları bir Deniz Yıldızı’na sahip olmayışıma yordum.

Hiç mi olmadı Deniz Yıldızım. Elbette ki oldu. Ama onları ben bulmadım ki, ya satın aldım ya da hediye geldi. Emek harcamadan sahip olmuştum. Oysa benim bulmam önemliydi, kendiliğinden gelen değil.

Gerçek Deniz Yıldızı’nı ararken, yaşamımızdan binlerce denizyıldızı kayıp gitti. Hiçbirini yakalama şansına sahip olamadık.

Sevgi, arkadaşlık, dostluk, paylaşım, hepsi birer yıldızdı. Bunlardan biri kayınca boşluğa düştük. Yorgun telaşlarda geçen günlerin ağırlığını taşıyamaz olduk. Sol yanımız sızladıkça, sahip olamadığımız Deniz Yıldızı’nı suçlar olduk. Sızlanıp durduk “bende şans yok!” Diyerek.

Şans hep bizimleydi, göremedik. Yüreğimizdeki ışıltıydı. Sevginin anahtarıydı şans, her kapıyı açmak için emek isteyen.

Toprağa tohum eken ellerimiz,  kuraklık baş gösterince yağmur duasına çıkar. Susuz kalmış dostluklar da kurur günün birinde. Dost duasına çıkmak zorunda kalabiliriz.

Görmek gerek, şans her gün küçük mucizelerle çalıyor kapımızı.

Evrenin yeniden karardığını ve yüzünü benden gizlediğini düşündüğüm anda gösterdi yıldız gözlerini…

 İLKAY oldu gözler, sığındım ışığına. Kurumaya yüz tutmuş bir dalın yeniden yeşerebileceğini öğrendim. Öğrenmekle kalmadım, o dalın taçyapraklarına tutundum. Bahar oldum, çiçeklendim. Dostluğun, dar zamanlarda geniş koridorlara açılışını gördüm. Bu koridorlarda korkusuzca yürüyebileceğim artık. Güvenle, inançla.

Bir çöl ikindisinde, susuz kalmış bir bedevinin ruhuna vaha oldu İLKAY’ın sesi. Nehir olup taştı.

Batmakta olan güneş, yüreğinde doğuyordu bedevinin. Çölün karanlığı korkutmuyordu artık onu. Deniz, yıldızına kavuşmuştu.

Şu an bir sahil kasabasında denizyıldızlarıyla iç içe yaşıyorum. Onların şansı benim ellerimde. Hepsini denize geri veriyorum. Tohum susuz, yıldızlar denizsiz, dostluklar da sevgisiz yaşayamaz.

Sevginin yıldızıdır yaşamımıza yön veren.    29.07.2013

KUŞKU

                         “Doğru bir yürek asla kuşku duymaz.”(Klon Savaşçıları)

Kuşku yaşamımızı esir almaya başladığında, ışıksız bir tünelde çıkışı bulmamız zorlaşır. Böyle bir durumda bedenin ışığını harekete geçirmek gerekir.

Bedenin ışığı gözlerdir.

Gözlerimiz bizi yüreğimizin aydınlığına kavuşturacaktır. Yürek gözümüzle bakmaya başladığımız anda görüntü ve gerçek birbirini tamamlayacaktır.

Evrende kuşkulara yer yoktur. Her şey  net.  İnandığınız ve yürekten dilediğiniz her şey gerçekleşir.

Yüreğinizin doğruluğuna  güveniyorsanız, evrenin size her istediğinizi vereceğine kuşkunuz olmasın.

Mucizelerin gerçekleşmesini beklemeyin; her gün gözünüzün önünden geçip giden mucizeleri keşfedin.

Zakkum ve Hayat

                          

                                                              

                Bahar gelince yeşerir başı dumanlı dağlar. Yeşile bürünür kar kınalı ağaçlar. Çıldıran doğanın ortasında biri var ki, dağların sinsi gelini.  Pembe-beyaz taçyapraklı gelinliğini giyer, “en güzel benim”  diye salınır. Yeşil kuşaklar sarkar her yanından. Görenler anında vurulur masumiyetine.

                ZAKKUM’dur onun adı. Adı gibi güzel ve bir o kadar tehlikeli. Sevmenize, okşamanıza, koklamanıza izin verir. Dudaktan öpmeye kalktığınız anda akıtır zehrini.  Hayat kadar güzel ve hayat kadar aldatıcı.

                Hayat, zakkum çiçeği olarak sunulmuştur bize. O güzelim narin taçyaprakları örselemeden geçiş yapmalıyız günlerin içinden. Zehrin panzehire dönüşeceğini bilerek sürdürmeliyiz varlığımızı.

                Zehir, albenili paketi içinde durduğu sürece zararsızdır. Panzehire güvenerek onu zararlı hale getiren biziz. Unutulmamalı ki panzehir her an elimizin altında olmayabilir.

       23.07.2013