Öykü ve
roman yazarı Aysel Yenidoğanay’dan bir kiatap daha: ÇIĞLIĞIMA SES VER.
ÇIĞLIĞIMA
SES VER İzan Yayınlarından çıkan bir nehir şiir kitabıdır.
Kitap İki
bölümden oluşmuştur:
1.Bölüm:
Ölmek İstemiyorum
2.Bölüm:
Dokunmayın Çocuklara
“Şiddete
maruz kalan ve öldürülen kadınların, tacize uğrayan çocukların duyulmayan
çığlıklarına ses olmak için yola çıktı. Farkındalık yaratmak amacıyla, tek
perdelik tiyatro oyununa dönüştürüldü. “ Diyor Aysel Yenidoğanay ve ekliyor:
“İSTANBUL SÖZLEŞMESİ
yaşatır dedik. Ne yazık ki her gün en az beş kadın öldürülüyor bu ülkede. Cezai
yaptırımlar uygulanmadığı için, katiller elini, kolunu sallayarak dolaşıyorlar
aramızda.
İşte bunun
için “Çığlığıma Ses Ver” diyorum.
Kadınları ve
çocukları koruyan bir yasa çıkarılana kadar sesleri sese dönüştürmek adına, hepimiz
elimizi taşın altına koymalıyız.
“Bu benim
başıma gelmez” demeyin. Her an, herkesin başına, her şey gelebilir. Gelmemesini
istiyorsak eğer, koruyucu bir yasa tasarısı için sesimizi daha gür çıkarmalıyız.
Dünya;
kadınlar ve çocuklar güldükçe güzelleşir.”
AYSEL YENİDOĞANAY’IN KALEMİNDEN KİTABIN
ÖNSÖZÜ: BEN ARTIK KATİLİMLE YAŞAMAK
İSTEMİYORUM!
Dünya denilen gezegen cehenneme mi döndü yoksa insan denilen
canlı mı onu bu hale getirdi? Ya da biz insan olduğumuzu bilmeden hep bir
cehennemin içinde mi yaşıyoruz/yaşıyorduk?
Ben, bütün bu yaşananların/yaşadıklarımızın bir illüzyon
olduğunu düşünüyorum. Hiçbirinin gerçek olmadığını, gözümü kapatıp açtığımda
her şeyin normal akışına döneceğine inanmak istiyorum.
Olmuyor işte, ne yapsam olmuyor; her gün doğumunda yeni
acılara tanık oluyorum.
Acı her geçen gün bıçak olup yüreğime saplanıyor. Öldürülen
her kadınla bir parçam ölüyor. Özgecan oluyorum, Münevver oluyorum, Emine
oluyorum, Fatma oluyorum, Ceren oluyorum, Pınar oluyorum ve öldürülen her kadın
ben oluyorum…
Çığlığım kendime yabancı. Sesimi duyan yok.
Kalabalıklar içinde yalnız ve bir o kadar çok.
Suçumuz: Aşık olmak!
Ve biz celladımıza aşık olduğumuzu bilmeden mutluluktan
kahkahalar atıyoruz.
“Sevgi şifadır. Sevgi güçtür. Sevgi değişimin mührüdür.” der
Mevlana.
Biz şifalandığımızı düşünürken, gücü “iktidar” olarak algılıyor aşık
olduğumuz kişi. Egemenliğini ilan ediyor bedenimizin üzerinde. Aşk denilen
kavramın içi boşalmaya başlıyor. Uçsuz bucaksız gibi görünen dünyanın bir
köşesinde sıkışıp kalıyoruz. “Ölmek istemiyorum!” çığlığı boşlukta
yankılanıyor.
Celladımın öldürme şekli fark etmiyor: Boğarak, döverek,
yakarak, bıçaklayarak, kurşunlayarak, ezerek, doğrayarak, yükseklerden atarak…
Sayayım mı daha? Yüreğiniz kaldırmadı değil mi? İşte ben her gün bu şekilde
ölüyorum/öldürülüyorum. Hem de beni sevdiğini haykıran adam tarafından.
“Adam” diyorum; oysa ne adamlıktan ne de insanlıktan nasibini
alamamış, varlığı gereksiz bir yaratık. Yenidünya düzeni ile birlikte mantar
gibi türeyen ve “hep benim olsun” mantığıyla hareket eden doyumsuz yaratıklar.
Bu yaratıklardan kendini soyutlamış adam gibi adamlara
sesleniyorum: Lütfen kadınların çığlığını duyun artık. Sizler birleşirseniz
yaratıkların gücü azalır ve kadınların şen kahkahaları geri gelir. Bu dünya,
doğanın dengesi gibi kadınıyla, erkeğiyle bir bütün. Denge bozulduğunda döngü
değişir.
Ben artık katilimle yaşamak istemiyorum!
Ölmek istemiyorum! Ölmek İstemiyorum! Ölmek istemiyorum!
Ve çocuklar; “dünyanın bütün çiçekleri”* annelerinin kaderini
yaşıyorlar.
Koklamaya kıyamadığımız, canımızdan can verdiğimiz çocuklar;
şiddete maruz kalıyorlar. Cinsel istismara uğruyorlar. Ensest ilişki kurbanı
oluyorlar. Cehennem değil de nedir bu? Biz hala nasıl gülebiliyoruz? Nasıl
yemek yiyebiliyoruz? Kaç çocuğun daha intihar etmesini
bekleyeceğiz? İntihar etmeyen çocukların ruhunda açılan yaralar geçer mi sizce?
Bu çocuklar bizim/hepimizin; dokunmayın onlara! Çekin o pis
ellerinizi çocukların üzerinden. O pis düşüncelerinizi ve zehir saçan dilinizi
de çekin.
“Bir kereden bir şey
olmaz” veya “ruhen yaralanmamıştır” denilip, hasta ruhlu faillere mahkemelerde
iyi halden ceza indirimi uygulayan hakimler; sizin çocuğunuz yok mu? Akşam
başınızı yastığa koyduğunuzda, vicdanınız rahat ediyor mu?
Çocuk ve tecavüz aynı cümlede yer alıyorsa kıyamet kopmalı.
Çocuk istismarının affı olmaz, olamaz, olmamalı!
*Ceyhun Atıf Kansu
1.
Bölümden dizeler
ben
bir kadınım
ateş
ile sınanmışım
övgüler
dizildi güzelliğime
şiirler
yazıldı sayfa sayfa
her
dilde şarkılar söylendi
roman
kahramanı oldum
masallarda
yaşadım
mutlu
sona yaklaşırken
namus
uğruna vuruldum
DİPNOT: BU YAZI HABER OLARAK SOL MEDYA'DA YAYINLANDI
2.Bölümden
dizeler
anlamını yitirmiş
her şey
susarak konuşuyoruz
toprak kokusuna
hasret yüreğimiz
bahar gözlü
çocukları susuyoruz
yıkımlar üzerine
inşa ettiğimiz
parsellenmiş
hayalleri susuyoruz
çığlığımız bize
yabancı
çürümüş yaşamları
susuyoruz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder