Yürek kapısına kilit vurmayı bilmezdi. Açıktı sonuna kadar. İnanırdı,
kim “seni seviyorum” dese. Bu cümlenin açılımına gereksinim duymazdı. Kocaman bir
dünya vardı bu iki sözcükte.
Ah, kimler gelip geçmedi ki bu kapıdan. Her gelen kendi
egemenliğini kurdu yürekevinde. Dağıttılar, kırdılar, talan ettiler. Çıfıt
çarşısına döndü yürekodaları. Ne var ne yok alıp gittiler.
Aşk, diyordu; aşk bu! Acı çekmeden yaşanılmaz. Ve insan
kavuşursa sevdiğine, adı aşk olmaz…
Ya ‘mutlu son’lara ne demeli?
Her aşk kendi masalını yazar.
Onun kahramanları, kendi masallarına sahip çıkamayacak kadar
korkaktılar. Masalı başkasına yazdırdılar…
Bilenir çarkın dişlileri… İş, güç, çoluk, çocuk… Sevgilisiz
yaşanır da kocasız olur mu hiç?
Aysel
Yenidoğanay
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder